Opcje widoku
Ikona powiększania tekstu
Powiększ tekst
Ikona pomniejszania tekstu
Pomniejsz tekst
Ikona zmiany kontrastu
Kontrast
Ikona podkreślenie linków
Podkreślenie linków
Odnośnik do Deklaracja dostępności
Deklaracja dostępności
Resetowanie ustawień
Reset

PORADY DLA RODZICÓW DZIECI Z DYSLEKSJĄ

PORADY DLA RODZICÓW DZIECI Z DYSLEKSJĄ

Najczęściej stosuje się termin "dysleksja rozwojowa" dla określenia syndromu specyficznych trudności w uczeniu się czytania i pisania.

  1. Bogdanowicz wyróżniła następujące trudności:
  • DYSLEKSJA - specyficzne trudności w czytaniu;
  • DYSORTOGRAFIA - specyficzne trudności z opanowaniem poprawnej pisowni (w tym błędy ortograficzne);
  • DYSGRAFIA - niski poziom graficzny pisma.

Objawy dysleksji rozwojowej

Specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu ujawniają się dopiero w szkole, podczas gdy już w okresie przedszkolnym można zauważyć objawy, które cechują tzw. dzieci ryzyka dysleksji m.in.:

  • opóźniony rozwój mowy;
  • mała sprawność i koordynacja ruchów podczas zabaw ruchowych, samoobsługi, rysowania i pisania
  • wadliwa wymowa, trudności z wypowiadaniem złożonych słów, błędy gramatyczne;
  • trudności z różnicowaniem głosek podobnych oraz z wydzieleniem sylab, głosek ze słów i ich syntezą;
  • trudności z wykonywaniem układanek i odtwarzaniem wzorów graficznych;
  • oburęczność;
  • mylenie prawej i lewej ręki.

 

Rodzice dzieci dyslektycznych muszą, a nawet mają obowiązek wspierać dziecko.

Co może zrobić rodzic?

  • kochać, ale wymagać
  • nie denerwować się, porozmawiać z nauczycielem na temat tego, jakie dziecko ma rzeczywiste predyspozycje i możliwości
  • szanować jego emocje
  • nie krytykować lecz pomagać
  • nie zaniżać samooceny
  • pokazać dziecku jego mocne strony
  • motywować do działania
  • wspólnie pracować
  • pozwolić dziecku powiedzieć o wszystkich jego obawach, smutkach, żalach, problemach
  • nigdy nie wyśmiewać
  • zawsze pokazywać, że jest bardzo ważne
  • kontrolować postępy
  • pomagać dziecku ustalać priorytety w zadaniach domowych: co należy robić teraz, co jutro, a co można zrobić na pojutrze
  • nauczyć dziecko porządku, ustalać harmonogram odrabiania zadań domowych (sprawdzać czy zostały wykonane).

Kilka rad dla rodziców podczas nauki:

  • pracuj z dzieckiem,
  • wytłumacz, jeśli nie rozumie zadania,
  • pokaż w jaki sposób rozwiązujesz problemy,
  • czytaj z dzieckiem – w parach, naprzemiennie,
  • pokaż, że nauka nie jest zła, spraw, aby była przyjemnością,
  • sprawdzaj zeszyty, aby dziecko nie miało braków,
  • systematycznie weryfikuj wiedzę, możesz to zrobić w formie rozmowy,
  • naucz korzystać ze słownika ortograficznego,
  • pokaż, w jaki sposób może się uczyć.

DEKALOG DLA RODZICÓW DZIECI DYSLEKTYCZNYCH

  1. Nie traktuj dziecka jak niezdolnego, złego lub leniwego.
  2. Nie karz, nie wyśmiewaj dziecka w nadziei, że zmobilizujesz je to do pracy.
  • Nie łudź się, że dziecko "samo z tego wyrośnie" lub że ktoś je z tego "wyleczy".
  1. Nie spodziewaj się, że kłopoty dziecka pozbawionego specjalistycznej pomocy ograniczą się do czytania i pisania i skończą się w młodszych klasach szkoły podstawowej.
  2. Nie ograniczaj dziecku zajęć pozalekcyjnych, aby miało więcej czasu na naukę, ale i nie zwalniaj go z systematycznych ćwiczeń.
  3. Staraj się zrozumieć swoje dziecko, jego potrzeby, możliwości i ograniczenia, aby zapobiec trudnościom szkolnym.
  • Spróbuj jak najwcześniej zaobserwować trudności dziecka: na czym polegają i co jest ich przyczyną. Skonsultuj się ze specjalistą (psychologiem, pedagogiem, logopedą).
  • Aby jak najwcześniej pomóc dziecku: zaobserwuj w codziennej pracy z dzieckiem, co najskuteczniej mu pomaga, korzystaj z odpowiedniej literatury i fachowej pomocy nauczyciela - terapeuty (w formie terapii indywidualnej i grupowej), bądź w stałym kontakcie z nauczycielem i pedagogiem szkolnym.
  1. Bądź życzliwym, pogodnym, cierpliwym przewodnikiem i towarzyszem swego dziecka w jego kłopotach szkolnych.
  2. Chwal i nagradzaj dziecko nie tyle za efekty jego pracy, ile za włożony w nią wysiłek. Spraw, aby praca z dzieckiem była przyjemna dla was obojga.

 

 

WSPIERANIE ROZWÓJU MOWY DZIECKA

Prawidłowy rozwój mowy dziecka zależy od warunków organizowanych przez środowisko, w którym dziecko się wychowuje. Profesor Leon Kaczmarek, ojciec polskiej logopedii sformułował  12 zaleceń,  których konsekwentne przestrzeganie stworzy odpowiednie warunki prawidłowego kształtowania się mowy. Oto one:

  1. Narządy mowy kształtują się i zaczynają funkcjonować już w życiu płodowym. Są one ogromnie wrażliwe na wszystkie bodźce fizyczne i chemiczne, zarówno sprzyjające jak i szkodliwe.
  2. Mowa otoczenia powinna być poprawna. Do dziecka trzeba mówić wolno, dokładnie i wyraźnie, trzeba zaniechać sztucznego spieszczania i szorstkości. Wymowa otoczenia staje się wzorem dla dziecka.
  3. Dziecko powinno reagować na aktywność uczuciową i słowną otoczenia już od pierwszych dni życia. Z początku jest to uśmiech, ruch rączki, przegięcie ciała, a następnie reakcje głosowe. Gdy takich zachowań brakuje ich przyczyną może być osłabiony słuch. Wtedy koniecznie trzeba zasięgnąć porady lekarza.
  4. Absolutnie nie wolno krępować dziecka w reagowaniu na aktywność otoczenia. Jeśli do 6 miesiąca dziecko nie głuży i jest mało ruchliwe – trzeba wywołać u niego obie czynności. Rozwój ogólnej sprawności ruchowej wpływa na rozwój mowy i na odwrót: opóźnienie w chodzeniu, samodzielnym ubieraniu się jest często powiązane z opóźnieniem w mowie i różnymi jej zaburzeniami.
  5. Jeśli dziecko ma nieprawidłową budowę narządów mowy – rozszczep warg, dziąseł lub podniebienia, zniekształcenia w układzie szczęk, uzębienia – powinno się bezwzględnie pójść z nim do lekarza specjalisty: chirurga lub ortodonty.
  6. Jeśli dziecko jest leworęczne, w okresie kształtowania się mowy nie wolno zmuszać go do posługiwania się prawą ręką. Między rozwojem sprawności ręki a rozwojem mowy istnieje związek.
  7. Kiedy dziecko samo zaczyna coraz więcej mówić nie wolno tej skłonności gasić np. obojętnością lub cierpką uwagą, bo wówczas dziecko zamyka się w sobie, staje się nieufne, przestaje mówić. Dlatego otoczenie powinno słuchać z uwagą i poważnie każdej wypowiedzi dziecka, podtrzymywać opowiadanie dziecka przez odpowiedzi i stosowanie pytań.
  8. Nie należy hamować żywiołowego pędu do mowy, trzeba wykorzystać ogromny ładunek uczuciowy, jaki dziecko wkłada w mowę. Powinniśmy wykorzystać każdą okazję do nawiązania kontaktu werbalnego z naszym dzieckiem.
  9. Należy pilnie obserwować czy kształtowanie się mowy dziecka przebiega zgodnie z normą. Jeśli nie wówczas sprawa dojrzała do ingerencji logopedy.
  10. Od momentu zdobycia przez dziecko umiejętności mówienia zdaniami nie wolno bezustannie przeszkadzać mu przez ciągłe poprawianie i zmuszanie do poprawnego kilkakrotnego powtarzania, gdyż dziecko nabawi się kompleksu niższej wartości. Nasze reakcje na mowę dziecka muszą być zawsze pozytywne.
  11. Dziecko trzyletnie monologuje, ale chce też rozmawiać z otoczeniem, zadaje dużo pytań i przepada za opowiadaniami. Nie wolno lekceważyć tych faktów, gdyż pomaga to dziecku w wysławianiu się, w umiejętności wyrażania swych myśli.
  12. Jeśli mimo wszystko nie udało się zapobiec powstaniu zaburzeń mowy, nie wolno opuszczać rąk. Powstające w Polsce coraz liczniejsze poradnie logopedyczne są w stanie pomóc dziecku, o ile rodzice będą z nimi jak najściślej współpracować.

Opracowała: Pani Anna Romańczuk

Data dodania: 2022-03-15 14:14:13
Data edycji: 2022-03-15 14:16:44
Ilość wyświetleń: 1467

Konkursy

Zgłoś się do konkursu szkolnego! Nabór trwa jeszcze kilka dni!
Więcej informacji

Kalendarz

Nasi Partnerzy

Warunków sprzyjających potrzeba,

tak jak roli uprawy,

aby każda istota ludzka rozwinąć się mogła w pełni,

jak ziarno dostałe, 

a te warunki ludzie wypracowują

Irena Kosmowska

Motto naszej szkoły
Bądź z nami
Aktualności i informacje
Elektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej
Elektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej